Ve Unutmayın;Bu Ateş Hepinizi Yakar

Toplumun geldiği noktayı anlamıyorum artık. Kadına düşman, çocuğa düşman, hayvana düşman. Her sabah yeni bir kadın cinayeti haberiyle uyanıyoruz, her gün yeni bir karalama kampanyasıyla kadınların hayatı karartılıyor. Kadınlar, çocuklar, hayvanlar neden bu kadar hedefte? Neden bu düşmanlık hiç bitmiyor? Yeter artık. 

Kalbimiz acıyor, ruhumuz tükeniyor. Bu acıyı artık kaldıramıyoruz. İnanın kalbim gerçekten çok acıyor. Günlerdir düşünüyorum, düşündükçe içimde bir boşluk büyüyor. Artık o kadar normalleşti ki bu şiddet, bu nefret. Bu kadar acı, bu kadar haksızlık nasıl normal kabul edilebilir? Anlamıyorum aklım almıyor. Amaç ne? Çaresizliğe mahkumiyet mi?Nedir Ama unuttuğunuz bir şey var ne olursa olsun, her yerde var olmaya devam edeceğiz. 

Çünkü biz kadınlar olarak yaşamayı seviyoruz. Hayata tutunmayı, direnç göstermeyi seviyoruz. Ama bu nefret düzeninde kadın olmanın ne kadar zor olduğunu her gün yeniden hatırlıyoruz. Kadına olan düşmanlık, sadece kadınlara değil, aslında toplumun tümüne zarar veriyor. Çocuklara yapılan kötülükler, hayvanlara duyulan nefret, hepimizin insanlığından bir parça koparıyor. Hep birlikte dur dememiz gereken bir noktadayız. 

Bu düzeni değiştirmek zorundayız.Haklarımız için, yaşam hakkımız için bu mücadeleyi sürdüreceğiz. Kadınlar artık sadece hayatta kalmaya çalışmak istemiyor. Kadınlar hayatta var olmak, üretmek, sevmek ve sevilmek istiyor. Ama toplumda yaratılan bu düşmanlık, kadını silmeye, onu korkutmaya çalışıyor. İnanın, biz kadınlar korkmuyoruz. 

Korkmadık, korkmayacağız. Bu mücadeleyi sonuna kadar sürdüreceğiz, kimse bizi sindiremeyecek. Biz varız, buradayız ve hiçbir yere gitmiyoruz. Şiddet, nefret, karanlık ne kadar büyürse büyüsün; biz, bu karanlığı aşmayı bileceğiz.