VOLKAN KONAK’IN İSMİ BEYLİKDÜZÜ’NDE YAŞAYACAK

Bayrampaşalı çocuklar, saçlarını kanser hastası çocuklara hediye etti

Yerel Haberler

Sarıyer Belediyesi'nde önemli bir görev değişikliği gerçekleşti

Yerel Haberler

Yeşilpınar Çocuk Etkinlik Merkezi’nin temeli kazılmaya başlandı

Gazeteler ve onlara hayat veren gazeteciler

Türk basın tarihi açısından önemli bir yere sahip olan ‘10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nün bu yıl 61. yıldönümü. 1961 yılında gazetecilerin kararlı mücadelesi ile basın çalışanlarının haklarını yasal güvenceye alan 212 Sayılı İş Kanunu’nun, 10 Ocak 1961 yılında Resmî gazetede yayınlanarak yasalaşması sonrası “Çalışan Gazeteciler Günü” olarak kabul edilen bu özel gün, yaşanan toplumsal olayların ve değişimlerin aynası olan ‘Gazetecilik’ mesleğini icra edenleri onurlandırmak için Türkiye’ye özgü bir kutlama günü.

Gündem Yayın: 09 Ocak 2022 - Pazar - Güncelleme: 09.01.2022 16:13:07

Editör -

Okuma Süresi: 20 dk.

61 yıl önce yürürlüğe giren ‘212 Sayılı Yasa’, gazetecilere kıdem hakkı, gazetelerin

kapanması durumunda tazminat ödenmesi, istifa eden gazeteciye kıdem tazminatı

verilmesi, maaşının peşin ödenmesi, gece çalışanlara haftada iki gün izin hakkı tanınması,

kar eden gazetelerin gazetecilere her yıl bir maaş ikramiye vermesi, maaş ödemelerinin

gecikmesinde her gün için yüzde 5 faiz uygulanması gibi pek çok önemli haklar sağladı.

İletişim mesleklerinin en eskisi ve halkın sesi olmasının yanında, kendisine duyulan

ihtiyaç hiç bitmeyecek olan gazetecilik; haber vermenin ve haber duyurmanın ötesinde

toplumsal bilincin oluşmasında günlük hayatın vazgeçilmez bir öğesi ve araştıran,

irdeleyen, sorgulayan insanların mesleği. Fedakârlık ve sorumluluk isteyen, zor şartlarda

yapılan, toplumun bilgilendirmesi noktasında oldukça önemli bir meslek. Geçmişte olduğu

gibi bugün de yalnız Türkiye’de değil dünyanın her yerinde en zor icra edilen ancak

meslek ilkelerine bağlı kalınarak yapıldığında da en onurlu mesleklerden biri. Gazeteci,

haberleriyle gelecekte yazılacak tarihin günlük notlarını kayda düşerken; geçmişin sesi,

geleceğinse ayak izi olur..

Basın dördüncü kuvvet

Demokrasinin temel taşlarından biri olan basın için Ulu Önderimiz Mustafa Kemal Atatürk,

“Basın, milletin müşterek sesidir. Bir milleti aydınlatma ve irşatta, bir millete muhtaç

olduğu fikrî gıdayı vermekte, hulâsa bir milletin hedefi saadet olan müşterek bir

istikamette yürümesini teminde, basın başlı başına bir kuvvet, bir mektep, bir rehberdir”

demiş. Tıpkı Atamızın dediği gibi kamuoyunun bilgilendirilmesi ve yönlendirilmesinde

büyük rol üstlenen basın, yasama, yürütme, yargı yanında, demokrasilerin olmazsa

olmazı ‘dördüncü kuvvet’ olarak kabul ediliyor. Yöneten ve yönetilenler arasında sağladığı

iletişim nedeniyle hayati bir misyon üstlenen basın için kullanılan ‘dördüncü kuvvet’

terimi, 1787’de İngiliz devlet adamı Edmund Burke’ün Avam Kamarası’ndaki

konuşmasında gazetecileri göstererek, “İşte orada dördüncü kuvvet oturuyor, hepsinin en

önemlisi” demesiyle literatüre girmiş. Kamuoyunu açıklama, oluşturma, iktidarı, devlet

kurum ve kuruluşlarının faaliyetlerini halk adına denetleme ve eleştirme gibi son derece

önemli görevleri olan basın, etkili olduğu sahanın genişliği göz önüne alındığında bu

tanımlamayı tamamen hak ediyor. Önemli ve etkin bir denetim organı olma konumuyla

da demokrasinin temel unsurlarından biri olan basının milli birliğin sağlanmasında, hak ve

özgürlüklerin korunmasında da önemli bir rolü var.

Tarihteki ilk gazete kil tabletlere kazınan duvar gazeteleri

Yazılı materyal olarak yüzyıllardır okurlarına haber taşıyan medyanın gelişim

hareketlerine dair günümüzden geçmişe doğru bir yolculuğa çıkıldığında ilk haberleşme

faaliyetlerinin antik dönemlere kadar uzandığı görülür. Tarihte bilinen ilk gazetecilik

faaliyeti M.Ö 4 bin yıllarında Mezopotamya'da başlar. Babionyalılar döneminde toplumda

yaşanan ilgi çekici olaylar ve kamu ile alakalı meseleler günü gününe vakanüvisler

(tarihçiler) tarafından kayıt altına alınırmış. Toparlanan bu haberler ise fırınlarda pişirilmiş

kili tabletlere kazınıp şehrin çeşitli bölgelerine asılırmış. Şehirde işlenen cinayetlerden

yaşanan kıtlıklara, evliliklerden siyasî ve sosyal olaylara kadar birçok önemli konu bu

tabletlerde haber olarak yer alıyormuş. Mezopotamya'da hayat bulan gazetecilik

faaliyetleri M.Ö 1750'li yıllarda Mısır'da da kendisini göstermiş. Burada kıl tabletlerin

yerine günlük olaylar papirüslere kaydedilmiş. İlkel de olsa gazetecilik faaliyetleri o kadar

gelişmiş ki devlet adamlarını bile etkilemiş. Öyle ki Firavun Amarsis, gazetelerin

eleştirilerine dayanamayıp kahrından ölmüş. Antik Mısır'ın en önemli firavunlarından III.

Ramses de gazetelerin hücumlarına maruz kalan isimlerden. Tarihî kayıtlar onun ve III.

Thoutmes’in bakanlarından birinin yayınlan tekzip etme çabalarını aktarır. "Tarihin

babası" olarak anılan Herodot da ‘firavunları eleştiren mizah gazetelerinin bulunduğunu

aktarır. İşte tüm bu tarihi kalıtlardan, gazetenin geçmişinin M.Ö. 1750’li yıllara kadar

gittiği anlaşılıyor.

İlk resmi gazete Antik Roma döneminde yayınlanan Açta Senatus'

Yunan site devletlerinde, yaşananlar yazıya dökülmek yerine 'agora' denilen şehir

meydanlarında, görevliler tarafından halka bildirilirmiş. Daha sonraki dönemlerde tarihî

olayların yazıldığı 'Ori' ve günlük olayların yazıldığı 'Efimerit' isimli i gazeteler yayına

başlamış. Basın kuralları bu dönemde ortaya çıkmış. Mesela Atina yasalarına göre yapılan

yayınlarda tanrılara sövülmesi yasakmış. Ahlâka, dine, site yönetimine zarar verici yayın

yapanlara da ceza verilirmiş. Eski Roma'da ise gazetecilik faaliyetini önce rahipler yapmış.

Onlar, yaşanan olayları beyaz levhalar üzerine yazarak başrahibin onayına sunmuşlar.

Ardından havadisleri tapınağın duvarlarına asarak halka duyurmuşlar. Roma

İmparatorluğu genişleyince Senato oturumlarına ait tutanaklar, Açta Senatus' adıyla

yayınlanmaya başlamış. İmparator tarafından çıkartılan bu gazete, günlük gazete olduğu

kadar bir resmi gazete kimliğine de sahipmiş. Bu gazetelerin yayın hayatına şüpheci ve

evhamlı Roma imparatorlarından Tiberus son vermiş. Sebebi ise senatoda konuşulanların

halk tarafından öğrenilmesinin sakıncalı oluşu. Anlayacağınız, tarihin tozlu sayfalarından

günümüze kadar ulaşan sansür, medya sektörünün en büyük sorunlarından biri oldu.

Acta Diurna modern gazetelerin atası

M.Ö. 59’da Sezar’ın buyruğu ile halkı ilgilendiren günlük önemli olayları kapsayan, resmi

haberlerin kaydedildiği “Acta Diurna” adıyla bildiriler yayınlanmış. Taş ya da metal

üzerine kazınarak, Roma Forumu gibi kamusal alanlardaki mesaj tahtalarına ve halkın

görebileceği şekilde kentin belli başlı yerlerindeki duvarlara asılmış. Aynı zamanda evlere

ve diğer eyaletlere gönderilmiş. Haberleri toplamak için de özel kişiler görevlendirilmiş.

Bu nedenle, Acta Diurna bugünkü modern gazetelerin atası, haberleri toplayan görevlileri

ise bugünkü muhabirlerin ilk örneği olarak sayabiliriz.

Ortaçağda haberleşme mektuplarla

Ortaçağ'da sosyal, dinî ve ekonomik sebeplere bağlı olarak gazeteler Avrupa'da

suskunluğa bürünmüş. İnsanlar haber alma ihtiyaçlarını Nouvelle A La Main denen 'haber

mektupları ile gidermeye çalışılmış. Ülkeler arası ticaret yapanlar, yaşanan savaşlar

hakkında bilgi almak isteyen devlet adamları, din ve sanat hareketlerini izleyen kilise

görevlileri ile aydınlar bu mektupların doğmasında etkili olmuş. Bu mektupların 13. yüzyıl

civarında önemli bir ticaret merkezi olan Venedik’te ‘Avvisi’ adıyla doğduğu sanılıyor. Bu

haber mektuplarının alınıp satılması bir ticaret konusu haline gelmiş.

Avvisi’ler Gazzetta denen bakırdan, en küçük Venedik parası karşılığında satıldığından,

sonraları haber toplayan ve bu haberleri yayan basın ürünlerine ‘Gazete’ denmiş.

Ticaretin gelişmesiyle birlikte mektuplar tüm Avrupa genelinde görülmeye başlamış.

Haber verme merakı olan sınırlı kişilerin yazdığı bu mektupların fiyatı oldukça yüksekmiş.

Bu sebeple okuyucu kitlesi asillerden oluşuyormuş. Hatta bu mektupları satın almak

soylular arasında prestij meselesi haline gelmiş.

Dünya’da en uzun yayın hayatına sahip gazete; “King Pao”

Avrupa gazeteleri mektuba dönüştürmüşken, Ortaçağ'da düzenli haber yapan ve gazete

niteliğinde olan yayına Çin ev sahipliği yapar. Dünyanın en uzun ömürlü gazetesi King

PAO, 911 yılında Pekin'de yayın hayatına başlar ve günümüze kadar yayınını sürdürür.

Özel görevliler tarafından çıkarılan bu gazete bir nevi saray bildirisi olma özelliği taşır. 17.

yüzyıla kadar elle yazılmış. Ayrıca 713-734 yılları arasında Tang Hanedanı döneminde

imparatorun iletmek istediği bilgilerin devlet memurlarına ulaşması için “Kai Yuan Za Bao”

adlı saray genelgesi dağıtılmış. Bu gazete bilinen ilk resmi gazete...

Matbaanın icadı basın-yayın tarihi için dönüm noktası

Çağdaş anlamda gazete, XV. yüzyılda 1450 yılında Johann Gutenberg’in matbaayı icat

etmesi ile birlikte teknik anlamda çağ atlayarak ve bugünkü anlamını kazanmaya başlar.

Bu dönemde, Avrupa’da yaşanan savaş haberlerine yer veren pek çok kısa süreli

yayınlanan gazeteler ortaya çıkar. Basın-yayın tarihi için dönüm noktası olan matbaanın

icadı gazetelerin daha çabuk ve daha çok sayıda yayınlanmasını sağlar. Böylece

gazeteler, asil ve aydınlar dışında daha geniş kesimlere hitap etmeye başlar. Yayınların

kamuoyu oluşturma gücü artar. Bu durum bazı yöneticilerin dikkatini çeker. 1500'lü

yıllarda gazeteler ilk 'sansür' denebilecek denetimlere maruz kalır. Ancak bu denetimler

gazetelere olan ilgiyi etkilemez.

Aller Fürnenmen und Gedenckwürdiden Historie

Çağdaş anlamda, dünyada kâğıt üzerine basılan ilk gazetenin Johann Carolus’un 1605

yılında yayınladığı, “Aller Fürnenmen und Gedenckwürdiden Historie”. Bugünkü anlayışa

uygun ilk gazete ise 1609 yılında Strasbourg 'da yine Johan Carolus tarafından haftalık

olarak Almanca yayınlanan 'Avisa, Relation oder Zeitung' olur. Yayın, genel olarak dış

politika ve savaşlarla ilgili haberleri herhangi bir tahlil ve analize tabi tutmadan verir.

Almanya'nın ardından gazeteler zamanla İngiltere, Fransa, İtalyan ve Hollanda'da

yayımlanmaya başlar. 17. yüzyılda dergiler de kendisini göstermeye başlar. Dergi

niteliğinde ilk edebî ve ilmî gazete, 1665 yılında Paris'te yayımlanır. Journal des Savants

adını taşıyan yayında, haberler daha geniş ve ayrıntılı bir şekilde sayfalarda yer bulur. Peş

peşe yayın hayatına başlayan gazeteler, kısa sürede insan hayatının bir parçası haline

gelir. Okur sayısı her geçen gün artar. 1691 yılından itibaren ulaşım ve posta imkânlarının

gelişmesiyle haftada iki ya da bir kez çıkan gazeteler günlük yayımlanmaya başlar. İlk

sürekli günlük gazeteler, 11 Mart 1702'de Elizabeth Mallet tarafından tek sayfa olarak

yayımlanır. Adı "The Daily Courant'tır. 1735 yılın, kadar yayınını sürdüren gazetenin

özelliği, dış basından aldığı haberleri hiç yorum yapmadan yayımlaması. Amerika’da ise

düzenli olarak yayınlanan ilk gazete ancak 1704’de neşre başlamış. Boston Posta Müdürü

olan İngiliz asıllı John Campbell tarafından kurulan gazete, 1776 yılına kadar yayınına

devam etmiş.

“Takvim-i Vekâyi”; ilk resmi gazete

Avrupa 17. yüzyılın başlarında gazete ile tanışmışken bizim gazete ile tanışmamız ancak

18.yy’ın sonlarına doğru oldu. Osmanlı topraklarında basılan ilk gazeteler,

yabancılar tarafından, Batılı devletlerin propagandasını yapmak amacıyla yabancı dilde

çıkarılıyordu. Bunların ilki Fransız büyükelçiliğinde, elçilik tarafından 1795 yılında

yayınlanan Bulletin des Nouvelles’. Bu girişimlerin ardından, ilk Türkçe gazete, Mısır Valisi

Kavalalı Mehmed Ali Paşa tarafından “Vakayi-i Mısriyye” adıyla çıkartılmış. Basımı 1828’de

başlayan bu gazete yarısı Türkçe yarısı Arapça olarak yalnız orada yaşayan halka

dağıtılırmış. Bu nedenledir ki Osmanlı’nın ilk resmi gazetesi, 1831 yılında II. Mahmud

devrinde çıkarılan “Takvim-i Vekayi” olarak geçer. “Takvim-i Vekâyi”; Orta Avrupa’da ilk

gazetelerin yayımlanışından 200 yılı aşkın bir süre sonra, ilk başlarda haftalık olarak

yayımlandı. Kısa zaman içerisinde yalnızca resmi tebliğ yayınlayan bir gazete olmaktan

çıkmış halk arasında yaygınlaşmış.

Türkiye’nin ilk özel gazetesi Ceride-i Havadis

Dokuz yıl sonra Ceride-i Havadis yayımlandı. “Gazete” yerine “ceride” sözcüğünün

kullanıldığı o günlerde bu yayın, bir İngiliz vatandaşı olan William Churchill tarafından

kurulsa da, “Türkiye’nin ilk özel gazetesi” oldu. Devlete ait değildi ama ondan maddi

destek görüyordu. Bundan yaklaşık 30 yıl sonra da 1860’da “düşünce özgürlüğü

insan doğasının bir parçasıdır” düsturuyla, Agâh Efendi tarafından Türk

gazeteciliğinin olduğu kadar, Türk modernleşmesinin, fikir dünyasının, edebiyatın,

filolojinin önemli bir ismi olan İbrahim Şinasi’nin katkısıyla, yayın hayatına başlayan

Tercüman-ı Ahvâl ise Osmanlı Devleti’nde bir Türk vatandaşının çıkardığı ilk özel Türkçe

gazete olarak tarihe geçti. Tasvir-i Efkâr, önce Şinasi’nin, daha sonra Namık Kemal’in

yönetiminde Türk gazeteciliği için gerçek bir okul olmuş. Ardından her geçen gün yeni

gazeteler yayın hayatına başlar. Rûznâme-i Cerîde-i Havadis', Tasvir-i Efkâr, İkdam,

Sabah, Yeni Tasvir-i Efkâr, Servet-i Fünûn… 1876-1908 yılları arasındaki istibdat

döneminde, basın siyasetten uzaklaşır, Osmanlı'daki ticari ve sınai gelişmeleri aktarmakla

yetinir. Sultan II. Abdulhamid'in döneminde (1876-1908) basına uygulanan sıkı sansür

yüzünden gazetelerin sayısında azalma olmuş.

Mustafa Kemal Sivas'ta İrade-i Milliye gazetesinin çıkarılmasına ön ayak olur

II. Meşrutiyet'le (1908) birlikte gazetecilik büyük ölçüde canlanmış. 1908-09 yıllarında

ülkede yayımlanan günlük gazetelerin sayısı 200'u aşmış. Ama İttihat ve Terakki'nin

yönetime el koyduğu 1913'ten sonra uyguladığı baskılar yüzünden gazete sayısı yeniden

hızla düşmüş. Kurtuluş Savaşı öncesi ve savaş döneminde İstanbul'da çıkan gazeteler

ikiye ayrılnış. Peyam-i Sabah, Alemdar, İstanbul gazeteleri padişahı desteklerken, Akşam

Vakit, Yeni gün, İleri ise Ankara hükümetinin yanında yer almış. Mustafa Kemal bu

dönemde ilk olarak Sivas'ta İrade-i Milliye gazetesinin çıkarılmasına ön ayak olmuş. Bu

gazete daha sonra yayımını Ankara'da Hakimiyet-i Milliye adıyla sürdürür. Cumhuriyetin

ilanından sonra, bazı engellere rağmen Türk gazeteciliği adına çok önemli adımlar atılmış,

yıllar içinde Avrupa standartlarında gazeteler çıkmaya başlamış. Cumhuriyet, Hürriyet,

Vatan, Sabah, Yeni İstanbul, Akşam, Tercüman, Posta, Milliyet, Star, Güneş, Yeni Asır,

Türkiye, Habertürk, Radikal, Sözcü, Yeni Şafak gibi birçok gazete yayın hayatına başlamış

Bazıları günümüze kadar gelemedi, kapandı. Bazıları ise el değiştirip, okurlarına haber

iletmeye devam etti.

Dumanla haberleşmeden internete

Gelişerek ve kendine yeni görevler yükleyerek günümüze kadar gelip, hâlâ güncel haber

ve önemli bilgileriyle kültürümüzde ki yerini korumaya çalışan gazeteler ve medya

dünyası bu günlere gelene dek oldukça zorlu süreçlerden geçti. Haberleşme ilk zamanlar

duman, ateş, ses, söz, ulak, güvercin, seyyah aracılığı ile yazının icadından sonra ise

haber mektupları, el ilanları ve nihayetinde matbaanın icadıyla da kağıtla buluşarak

gazeteler aracılığı ile ulaştırılıyordu. Günümüze gelindiğinde ise internet kullanımının

yaygınlaşmasıyla internet haberciliği ve internet televizyonculuğu tüm dünyada olduğu

gibi Türkiye’de de yaygınlaşarak medya sektöründe yerini aldı. Gelişen teknolojik

imkânlar bilgiye ulaşmada hız olgusunu daha da güçlendirince internetle birlikte giderek

sanal ortama aktarılan gazeteler, baskı sayılarını azaltmakla birlikte sanal ortam yoluyla

her noktaya ulaşabildiklerinden okuyucu sayılarını da artırdı.

Bugünkü konumuna gelmesi kolay olmamış

Gazetecilik mesleği bugünkü konumuna gelene kadar da zorlu aşamalardan geçmiş. İlk

başlarda yalnızca devletin aldığı yeni kararları ya da yürürlüğe girmiş kanunları halka

iletmek ya da hatırlatmak amacıyla küçük el ilanları şeklinde hazırlanan gazeteler,

ticaretin gelişmesiyle birlikte genellikle ticari etkinliklerin duyurulduğu el ilanları şeklini

almış. Ancak, 17. yüzyıldan itibaren Avrupa’da bir takım siyasi olayların gelişmesi

devrinde yalnızca ticari olayları duyuran küçük ilanlar olmanın ötesinde toplumsal olayları

içerip bunları halka aktaran ve hatta hükümeti eleştiren bir meta haline gelmiş. Bundan

sonra gelişimini sosyal, ekonomik ve teknolojik gelişmelere uydurarak son derece etkin

bir kuvvet haline gelen gazeteciliğin bugünkü konumuna gelmesi sanıldığı kadar kolay

olmamış.

Türkiye Gazeteciler Cemiyeti (TGC) Basın Müzesi

İstanbul’da bir müze var ki adeta “Türk basın tarihinin belleği” niteliğinde. Geçmişten

günümüze basında kullanılmış birçok objeye ev sahipliği yapan Türkiye Gazeteciler

Cemiyeti (TGC) Basın Müzesi, bir yandan basına emeği geçmiş kişilerin anı eşyalarını,

fotoğraflarını, yağlı boya tablolarını, hatta hobilerini sergilerken bir yandan da basın

teknolojisi ve teknoloji ile üretilen eserleri bünyesinde barındırıyor. Basın emekçisi

herkesin görüp gezmesi gereken, nereden nereye gelmişizi barındırdığı objelerle gözler

önüne süren müze, II. Abdülhamit döneminde Sansür Heyeti tarafından kullanılmış

olması açısından da ilginç.

Basın tarihinin ilk basamaklarını anlatan belgeler ve gazeteler

Basın Müzesi, basın teknolojisinin başlangıçtan günümüze değişimini gözler önüne

seriyor. Müzede, dönemin çeşitli gravürlerine ve tarihçesine bakılarak Türkiye’deki ilk

basım olayı olarak bilinen 1729’da İbrahim Müteferrika’nın kurmuş olduğu matbaanın

maketi ve bastığı örnekler, taşbaskı, düz baskı makinesi, rotatif, giyotin ve çeşitli

dönemleri yansıtan baskı makineleri yer alıyor. Diğer odalarda ise Türk gazetecilik

tarihinin başlangıcı olan 1828 tarihli Vakayi-i Mısriye gazetesi ile basın tarihinin ilk

basamaklarını anlatan belgeler ve gazeteler, 2. Meşrutiyet’le birlikte gerçekleşen basın

patlaması, Meclisin açılışı ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşu, Latin harflerine geçiş ve

günümüze kadar ki süreci içeren belgeler, fotoğraflar da bulunuyor. 6 Nisan 1909’da

Galata Köprüsü üzerinde katledilen ilk gazeteciden günümüze kadar öldürülen

gazetecilerin fotoğrafları, “Öldürülen Gazeteciler” bölümünde yer alıyor.

Gazete ve dergilerin koleksiyonları Uzmanlık Kütüphanesi’nde

Müzenin üçüncü katında, uzmanlık kütüphanesi yer alıyor. Kütüphanede gazeteciler

tarafından bağışlanmış 25 bin kitap, 1923’ten bu yana basılı, mikrofilm ve cd-dvd olarak

gazete ve dergilerin koleksiyonları bulunuyor. Ayrıca, Osmanlıca gazete ve dergi örnekleri

de kütüphane koleksiyonunda yer alıyor. Müzede ayrıca Nezih Demirkent Konferans

Salonu ve Cep Tiyatrosu da bulunuyor. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Basın Müzesi,

müzecilik açısından taşıdığı bu niteliklerin yanı sıra kültür ve sanat etkinlikleriyle de

dikkat çekiyor. Müzenin ikinci katında bulunan Cevat Fehmi Başkut Sanat Galerisi’nde altı

ayrı salonda sergi yapılabiliyor.

Eskiden ‘Sansür’ binasıydı

Basın Müzesi, 1865 yılında dönemin Maarif Nazırı Safvet Paşa tarafından İtalyan Mimar G.

Fosetti’ye Neo Klasik tarzda yaptırılır. Maarif-i Umumiye Nezareti (Milli Eğitim Bakanlığı)

ve İstanbul Darülfünunu hizmetlerinde kullanılan bina II. Abdülhamit döneminde Sansür

Heyeti tarafından kullanılmış ve 1908 yılında Şehrülemaneti’ne (İstanbul Belediyesi)

devredilmiş. Görkemli tarihi bina, Nezih Demirkent’in başkanlığındaki Türkiye Gazeteciler

Cemiyeti Yönetim Kurulu ile İstanbul Belediye Başkanı Abdullah Tırtıl arasında yapılan

anlaşmayla 1983 yılında Cemiyet’e tahsis edilmiş 1984-1988 yılları arasında restore

edilen bina 9 Mayıs 1988 tarihinde Basın Müzesi olarak hizmete açılmış.

Gazeteler ve onlara hayat veren gazeteciler

Gazetecilik mesleği iletişim mesleklerinin en eskisi olmanın yanında, kendisine duyulan

ihtiyaç hiç bitmeyecek olan mesleklerden birisi. Çünkü gazetecilik, özellikle demokratik

toplumlarda yurttaşların doğru kararlar verebilmeleri için gerekli olan enformasyonu,

haberi sağlayan bir meslek. Doğru haber verme, tarafsızlık, objektiflik, özel hayata ve

kişilik haklarına saygı, basın ve basın çalışanları için yol gösterici değerler.

Günümüzde iletişim teknolojisinde yaşanan hızlı gelişmeler haberin insanlara ulaşma

hızını artırsa da gazetecilerin habere ulaşma ve haber yapmada yaşadığı zorlukları

değiştirmedi. Gazeteler ve onlara hayat veren gazeteciler uzun zamandır birçok zorlukla

mücadele halinde. Yayınlarına yeteri desteği göremeyen, reklam alamayan birçok gazete

kapanırken, birçoğu da tiraj küçülttü. Günümüzde İşsiz kalan ve cezaevinde yatan birçok

gazeteci var. Bir de çok zor koşullarda oto sansüre karşı gazetecilik yapmaya çalışan

meslektaşlarımız var.

“Gazeteciler, gördüklerini, düşündüklerini, bildiklerini samimiyetle yazmalıdır” diyen ulu

önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’ü saygıyla anıyor, dördüncü kuvvet olarak özgür,

demokratik ve modern toplumların en önemli yapı taşlarından biri, kamuoyunun vicdanı

ve sesi olan, mesai kavramı gözetmeksizin görev yapan tüm basın emekçisi

meslektaşların ‘10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü'nü kutluyor, hak ettikleri hayat

standardına, ekonomik ve sosyal imkanlara kavuşmalarını diliyorum.

Fulya OMAÇ / İzmir

Fotolar: Türkiye Gazeteciler Cemiyeti (TGC) Basın Müzesi’nden kareler

Yorumlar (0)

Suç teşkil edecek, yasadışı, tehditkar, rahatsız edici, hakaret ve küfür içeren, aşağılayıcı, küçük düşürücü, kaba, müstehcen, ahlaka aykırı, kişilik haklarına zarar verici ya da benzeri niteliklerde içeriklerden doğan her türlü mali, hukuki, cezai, idari sorumluluk içeriği gönderen Üye/Üyeler’e aittir.

İlginizi Çekebilir